سی و یک

سی و یک

سی و یک

سی و یک

صدای خالی سکوت

یک دیوان برایت سروده‌ام

اما هنوز هم

تنها آوای لبانت

باد سرد کشنده ای است

که بر من می وزد.


خورشید

در کمند من است

با گیسوان سیاهم

تازیانه اش خواهم زد

اما هنوز هم

چشمخانه ی خالی چشمانت

نور را باور ندارد


دیگر حقارتی نخواهد بود

و نه التماسی

در این روزهای خالی

تنها عروسکم

در آغوش تنگ خویش


نظرات 1 + ارسال نظر
احسان پرسا یکشنبه 11 مهر‌ماه سال 1389 ساعت 11:13 ب.ظ http://sahelneshin.parsiblog.com

دفتر های سفید جهان
اعترافنامه قلمهاست
به ناتوانی از وصفت ..

سلام
سکوتت هماره شعر باد

حتما همین طور است که سکوت نیز آبستن صدای شاعرانی است که خیلی پیش سروده و رفته اند.
ممنون از لطف شما

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد