سی و یک

سی و یک

سی و یک

سی و یک

نوشانوش صبحگاهان

از این آسمان تلخ

کمی مزه کن

چگونه با قهوه ی کوه های کوچک بی برف

آمیخته است!

مست نمی کند تو را

شرشر باران رقیقش کرده است!

از این حجم پر گیلاسش هراس نکن

تمام، هوای خالی است!

نظرات 1 + ارسال نظر
ایرن چهارشنبه 4 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 10:22 ب.ظ

عالی!شعرهات خیلی خوبن..منو یاد الیوت و یا بودلر می ندازند..باور کن!همون قدر رومانتیک و پر از احساس...تو باید با این شعرها تو مکتب رومانتیسیسم بزرگ می شدی...

تنها وقتی تو تعریف می کنی باور می کنم! باور کن

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد