تنم را
خط به خط ، واژه به واژه،
به باران شستم:
دیگر سیاه مشق تو نخواهد بود
و نه دفتری پوشیده از ناسازوار واژگان مرده ی خونین
اینک
خیس از نمانم خسته ی بهاران
خالی از حسرت آتش!
دل داده به باد شرمگین اردی بهشتی
خیره به نقش های در هم فنجان
در انتظار سوغات آینده
در هیهای چرک مرد این شهر تلخ!