طرف ساعت پنج عصر زمانی که همه دانشگاه در خواب فرو رفته از دفتر می‏‏زنم بیرون. آرام و بی‏ دغدغه راه می ‏افتم میان بلوارهای شهرک دانشگاه. سکوت همه جا را پر کرده. نه بادی،نه نسیمی، نه جنبشی! حتی یک برگ هم تکان نمی ‏خورد. آسمان ابری است و انگار چند وجبی به زمین نزدیک ‏تر. دانشجویان رفته ‏اند و همکاران گرامی خوابند یا در اتاقشان یا در منزلشان! این جور موقع‏ ها برای خودم یک بازیترتیب می‏دهم. به خودم می‏ گویم این‏ها واقعی نیست. این حیاط! این ساختمان ‏ها! این ابرها!این‏ها همه مدل هستند! ماکت! یا چیزی شبیه این. به خودم می‏ گویم نمی‏شود این‏ها واقعیباشد. نه پرنده‏ای پر می‏زند و نه انسانی عبور می‏ کند. به خودم می‏ گویم: به این تیرهای چراغ برق نگاه کن! چقدر کوچکند یا این نورافکن‏ ها! چقدر حقیرند! ساختمان‏ ها، بلوارها،همه چیز کوچکند. به خصوص آن کوه روبه‏ روی دانشگاه که انگار یک تپه گل است یا این درختان که چقدر کوتاهند! نه اینجا فقط یک ماکت است. یک نمونه و من میان این ماکت راه می ‏روم و کشف می‏ک نم که چقدر بزرگ است. دنیایی است مثل روستای پت پستچی!
در این هنگام برای خودم دو نقش در نظر می‏ گیرم: اول این که من هم یک آدمک کوکی هستم و الکی این وسط می ‏چرخم. اگر تصوراتم بر این پایه بچرخد شروع می‏ کنم مثل یک عروسک کوکی قیقاج رفتن. بی هیچ هدفی! راهم از وسط چمن ‏ها می‏ گیرم و الکی حیاط را دور می ‏زنم. حیف که آواز خواندن یادم رفته است. گاهی نیز به خود می‏ گویم من گالیورم! آمده ‏ام وسط این نمونک کوچک تا دنیای آدم کوچولوها را کشف کنم. خدا را چه دیدی شاید اهالی دهکده لی‏ لی‏‏ پوت از گوش ه‏ای پیدایشان شود و غافلگیرم کنند! این بازی حسابی به من می‏ چسبد. آخر وسط یک ماکت حالا خودت چه واقعی باشی یا کوکی دیگر زندگی معنا ندارد. تمام غصه ‏ها را بر باد می ‏دهم و آرام به این تخیل ظریف می ‏چسبم. فارغ از تمام دنیا بازی می‏ کنم. تا زمانی که به شهر می‏ رسم. حقیقت زندگی با آن دندان‏ های کثیف زشتش، آن صورت گندیده کریهش روبه ‏رویم است. آدم ‏ها با یک دنیا مصیبت از کنارم می‏ گذرند و من تازه به یاد نکبت زندگی ‏ام می‏افتم. به یاد آن دو که در خانه ‏ای پوشیده از سکوت مدفونند.به آن یکی که کیلومترها از ما دور است و آن چهارمی که بیست هزار فرسنگ زیر دریاست! بازی سخت تمام می‏ شود اما نگران نیستم. این کله پر از بازی است! پر از خیال! پر ازدنیاهای کشف نشده!