تو را از غربت خودخواسته‌شان
به در کشیدند
گویی عروسکی را
در خیمه شب بازی
لباس پوشاندند.
تو چکیدی از زندگی درهم تنیده ات
و قطره ای باران شدی
در مشت کثیفشان!
از غروب سرد سرزمینت
تا گرمای گلوله ای در گرماگرم عاشورایی نوین
در این «دشت گریان»
صدای فروخفته ما بودی
و صدایت را به بند کشیده
در شیشه ای رنگین فروختند!
اینک شربتی سوزان
از شهادتی دروغین و سخت ننگ‌آلود
از گندنای این شام‌بازار هزار رنگ
میان تاول های گلوی تو جاری است!
ای ژاله چکیده ای باران!
مبادا آن روز را
که تاب رذالت آوردن
خوی و رسم ما گردد.
چنین که یتیمانه
میان چنگال های وحشی شان
پیکر آزرمناکت
به سوی گور روان است!