ما همگی مسافران این جزیره آهنی هستیم. در حال فرو رفتن و غرق شدن بی آن که ذره ای نگران و یا حتی آگاه به این وضعیت اسف بار باشیم. ما همگی به یک ناخدا، یک رهبر، یک ولی یا یک پدر دلخوشیم بی آن که بدانیم او نیز به ما دلخوش است یا نه؟ ما نیز یک روز مثل مسافران جزیره آهنی در یک خاک خشک بی حاصل پی توهم می دویم و افق های روبه رویمان همگی آب شور دریاست نه چیزی بیشتر! نه عشقی نه تفریحی که ما تفریح ناخدا شده ایم. اوست که برای بند شدن سنگ روی سنگ ما را به مرز تحقیر و خواری می برد و جان ما را پشیزی قابل نمی داند. آری ماییم که در انزوای یک کشتی میان این همه آب دلخوش به بخور و نمیر ناخداییم و او نیز یک روز زمانی که کشتی فرو رود ما را پی یک توهم احمقانه می فرستد و خود را از مهلکه می رهاند. اوست که معلم مدرسه را از اختراع و آگاهی و اندیشه به درس و مشق آب و بابا و انار می کشاند و ناگهان کلاس درس را به طویله بدل می سازد.
نمی دانم چرا باورمان نمی شود که هر روز فروتر می رویم و هر لحظه لجن های دریا ما را بیشتر در خود می گیرند؟
اون شعر قبلیه خیلی جالب بود توصیف دقیقی کردی
برای اینکه نمی اندیشیم!!!